Ἱστορικὸ τοῦ ναοῦ

Ὅπως ἦταν σκυμμένος πάνω στὸ τζάκι κατάλαβε ὅτι κάποιος εἶχε σταθεῖ στὴν πόρτα γιατί σκοτείνιασε το φῶς τοῦ σπιτιοῦ. Γύρισε τὸ κεφάλι του νὰ δεῖ ποιός ἦταν καὶ βρέθηκε μπροστὰ στὴ θέα μιᾶς παράξενης ἐπισκέπτριας. Ἦταν μία νεαρὴ κοπέλα ντυμένη μὲ ξεσκισμένα καὶ κουρελιασμένα μαῦρα ροῦχα, καὶ σὲ ὅλο της τὸ κορμὶ ὑπῆρχαν πληγὲς ἀπὸ καψίματα. Τὸ ἄγριο κυνηγόσκυλο δὲν κουνήθηκε καθόλου ἀπὸ τὴ θέση του, οὔτε γάβγισε, οὔτε ἐπιτέθηκε, σὰν νὰ μὴν ἔβλεπε τίποτα.

Ἀπορημένος ὁ Γεώργιος Παπαμιχάλης, ἐπειδὴ αὐτὴ τὴν ἐποχὴ δὲν κυκλοφοροῦσε κανεὶς στὴν περιοχὴ ἐκτὸς ἀπὸ μερικοὺς ἀγρότες, τὴν κάλεσε νὰ περάσει μέσα λέγοντάς της: «Μὴν φοβᾶσαι, πέρασε. Εἶμαι παντρεμένος, ἔχω παιδιά, μὴν ἀνησυχεῖς» .

Ἡ κοπέλα μπῆκε μέσα καὶ ὁ κυρ-Γιώργης της ἔβαλε ἕνα σακάκι σὲ ἕνα πέτρινο πεζούλι γιὰ νὰ καθίσει. «Πῶς βρέθηκες μόνη σὲ αὐτὴ τὴν ἐρημιά, ἀπὸ ποῦ ἦρθες καὶ γιατί εἶσαι σὲ αὐτὰ τὰ χάλια, ποιός σὲ ἔκανε ἔτσι;» ρώτησε ὁ καλοκάγαθος χωριάτης.

Ἡ κοπέλα του ἀπάντησε: «Ὁ ἡγεμὼν μὲ ἔκανε ἔτσι. Κι ἐγὼ εἶχα σπίτι ἐδῶ, ἀλλὰ μοῦ τὸ χάλασαν».

Ὁ κυρ-Γιώργης δὲν κατάλαβε ποιός ἦταν αὐτὸς ὁ «Ἡγεμὼν» καὶ μὲ ποιό δικαίωμα μποροῦσε νὰ τὴν βασανίσει ἔτσι, δὲν μίλησε ὅμως, γιατί τὴν θεώρησε ἄρρωστη. Ἔκοψε μία φέτα ψωμί, ἔβαλε πάνω ἕνα ψημένο πουλάκι καὶ τῆς τὸ πρόσφερε, ἐκείνη τὸ πῆρε ἁπλώνοντας τὸ χέρι της.

Ἐκείνη ἀκριβῶς τὴ στιγμή, ἀκούστηκε ὁ θόρυβος ἀπὸ τὶς ρόδες του κάρου. Εἶχε ἔρθει ὁ γιός του, νὰ φορτώσουν τὴν ἄμμο. «Κάθισε νὰ φᾶς τὸ ψωμί σου μὲ τὴν ἡσυχία σου», εἶπε στὴν κοπέλα ὁ κυρ-Γιώργης, «θὰ πάω νὰ ξεζέψω τὸ ἄλογο ἀπὸ τὸ κάρο, γιατί εἶναι μικρὸ τὸ παιδί μου καὶ δὲν μπορεῖ μόνο του καὶ θὰ γυρίσω γρήγορα».

Πράγματι βγῆκε ἔξω, ξέζεψε τὸ ἄλογο καὶ εἶπε στὸ παιδί του νὰ τὸ ταΐσει μὲ σανό, γιατί ὁ ἴδιος ἔπρεπε νὰ μπεῖ στὸ σπίτι, ἐπειδὴ εἶχε ἔρθει μία κοπέλα «τρελή», ὅπως τὴν εἶπε, καὶ ἀνησυχοῦσε μὴν τοῦ κλέψει κάτι.

Γυρίζοντας στὸ σπίτι δὲν βλέπει τὴν κοπέλα, τὸ ψωμὶ μὲ τὸ πουλάκι ἄθικτο πάνω στὸ πεζούλι καὶ τὸ σκυλὶ νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ κοιμᾶται σὰν νὰ μὴν εἶχε συμβεῖ τίποτα. Βγῆκε ἔξω καὶ ρωτάει τὸ παιδί του ἂν εἶδε τὴν κοπέλα νὰ φεύγει . «Ὄχι βέβαια», τοῦ λέει ἐκεῖνο , «καὶ γιὰ ποιά κοπέλα μου λὲς συνέχεια ἐδῶ στὴν ἐρημιά;». Τότε ὁ κυρ-Γιώργης ἄρχισε νὰ ψάχνει παντοῦ, στὴν παραλία, στὰ βράχια, μὴ τυχὸν ἡ κοπέλα εἶχε πέσει στὴν θάλασσα. Ἔφθασε μέχρι τοὺς ἀγρότες, ἀλλὰ δὲν βρῆκε τὴν κοπέλα.

Πέρασε ἀρκετὸς καιρὸς ἀπὸ τότε χωρὶς νὰ ἀκουστεῖ κάτι γιὰ καμιὰ κοπέλα ποὺ εἶχε χαθεῖ καὶ τὴν ἀναζητοῦσαν. Ὁ κυρ-Γιώργης ὅμως δὲν μποροῦσε νὰ ξεχάσει τὴν ἁγνὴ μορφὴ ἐκείνης τῆς ταλαιπωρημένης κοπέλας. Ἡ εἰκόνα της εἶχε χαραχτεῖ στὴ μνήμη του.

Τὸ κτῆμα αὐτό του κυρ-Γιώργη συνόρευε μὲ ἕνα ἄλλο μεγάλο κτῆμα, ποὺ δυτικὰ ἔφθανε μέχρι τὸ ποτάμι Ξερέας, οἱ ἐκβολὲς τοῦ ὁποίου ἔφταναν μέχρι τὴν περιοχή του Ἀλυκοῦ.

Ἐπειδὴ τὸ χειμῶνα τὸ ποτάμι ξεχείλιζε καὶ χαλοῦσε τὰ σπαρτά, οἱ ἰδιοκτῆτες τοῦ ἄλλου κτήματος, πήγαιναν στὸ κτῆμα του κυρ-Γιώργη, ποὺ εἶχε σὲ ἕνα σημεῖο ἕνα λοφάκι ἀπὸ πέτρες, καὶ μάζευαν μερικὲς καὶ ἔχτιζαν ξερόλιθους, ἐμποδίζοντας ἔτσι τὸ νερὸ τοῦ ποταμιοῦ νὰ πλημμυρίσει καὶ νὰ καταστρέψει τὰ σπαρτά τους. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο ὁ κυρ-Γιώργης ὅταν καλλιεργοῦσε τὸ κτῆμα του, εἶχε βρεῖ μιὰ μεγάλη μαρμάρινη κολώνα στὴν ὁποία ἦταν γραμμένο τὸ ἑξῆς: «ΓΕΙΣΙΑΣ ΟΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΑΝΕΘΗΚΕ». Τοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἡ κολώνα καὶ γιὰ πολὺ καιρὸ τὴν εἶχε σκεπασμένη καὶ φυλαγμένη σὲ ἕνα σημεῖο τοῦ σπιτιοῦ του.

Ἑρμηνεία τῆς παράξενης ἐπισκέπτριας

Μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα, ἐμφανίστηκε πάλι ὁ γέροντας Κόλιο-Ἀγάπης ἀπὸ τὸ Μαρκόπουλο Μεσογείων καὶ διασχίζοντας τὸν κεντρικὸ δρόμο τοῦ Κορωπίου προειδοποιοῦσε τοὺς κατοίκους: «Ἀσφαλίστε τὰ σιτάρια σας, γιατί σὲ δέκα μέρες θὰ γίνει τριήμερος κατακλυσμός, θὰ ἔρθει καταστροφικὴ βροχή, ποὺ θὰ παρασύρει τὰ πάντα». Οἱ κάτοικοι τοῦ Κορωπίου τὸν κορόϊδεψαν καὶ ἄρχιζαν νὰ τὸν πειράζουν, φυσικὰ δὲν πίστεψαν τίποτα, γιατί ἦταν καλοκαίρι.

Μετὰ ἀπὸ δέκα μέρες πράγματι ἦλθε ὁ κατακλυσμός, καταστροφικὴ βροχὴ ποὺ διήρκησε τρία μερόνυχτα καὶ κατέστρεψε τὰ πάντα.

Ὅταν σταμάτησε ἡ βροχή, περπατῶντας στὰ νερά, ἐμφανίστηκε ὁ Κολιό-Ἀγάπης λέγοντας: «Εἴδατε ποὺ εἶστε ἄπιστοι καὶ δὲν μὲ ἀκούσατε;». Ἐκείνη τὴν στιγμὴ περνοῦσε ἀπὸ τὸ σπίτι του κυρ-Γιώργη.

Τοῦ ἔριξε μιὰ μεγάλη σανίδα καὶ τὸν βοήθησε νὰ περάσει πρὸς τὸ μέρος του, καὶ τὸν ρώτησε ὁ κυρ-Γιώργης: «Ἐσὺ εἶσαι λοιπὸν ὁ Κολιό-Ἀγάπης, ποὺ ἰσχυρίζεσαι πὼς ἀκοῦς τὴν Παναγία καὶ τὴν Ἁγία Μαρίνα; Ἄκουσε τὶ μοῦ συνέβη. Ἐκεῖ ποὺ εἶδες τοὺς τρεῖς ἀδελφοὺς νὰ παίρνουν τὶς πέτρες καὶ τοὺς παρήγγειλες νὰ τὶς ἐπιστρέψουν στὸ χωράφι ποὺ ἀνήκουν, αὐτὸ τὸ χωράφι εἶναι δικό μου», καὶ τοῦ ἀφηγήθηκε ὅλη τὴν ἱστορία ὅπως τοῦ εἶχε συμβεῖ μὲ τὴν κοπέλα, τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 1924. Ὁ Κολιό-Ἀγάπης ἐντυπωσιάστηκε καὶ τοῦ εἶπε ὅτι, ἂν τοῦ ἐμφανιστεῖ ἡ Ἁγία Μαρίνα ἐκ νέου, θὰ τὴν ρωτήσει γι’ αὐτὴν τὴν ἱστορία.

Τὴν ἑπόμενη μέρα, πρὶν φέξει ἀκόμη, ὁ Κολιὸ Ἀγάπης φτάνει στὸ σπίτι του κυρ-Γιώργη καὶ χτυπῶντας τὴν πόρτα μὲ μανία φώναζε νὰ τοῦ ἀνοίξει. Ὁ κυρ-Γιώργης γεμᾶτος ἀγωνία του ἀνοίγει καὶ τὸν βάζει στὸ σπίτι ρωτῶντας τὸν τί ἔχει νὰ τοῦ πεῖ τόσο σημαντικό.

Ὁ Κολιὸ Ἀγάπης του εἶπε: «Πράγματι ἡ κοπέλα ποὺ σοῦ εἶχε παρουσιασθεῖ στὸ πέτρινο σπιτάκι σου, τὸν Σεπτέμβρη τοῦ 1924, ἦταν ἡ ἴδια ἡ Ἁγία Μαρίνα καὶ ἐνῷ ἐσὺ νόμιζες ὅτι ἡ κοπέλα εἶχε φύγει ἀπὸ τὸ σπιτάκι, ἁπλᾶ οὔτε ἐσὺ οὔτε τὸ παιδί σου δὲν τὴν βλέπατε γιατί ἐσὺ κυρ- Γιώργη εἶχες ξεστομίσει κάτι κακὸ γιὰ αὐτήν».

Ὁ κυρ-Γιώργης τοῦ εἶπε: «Ἐγὼ οὐδέποτε μιλάω ἄσχημα οὔτε καὶ βλαστημάω».

Ὁ Κολιό-Ἀγάπης ὅμως ἐπέμενε ὅτι ὁ κυρ-Γιώργης εἶχε ξεστομίσει κάτι βλάσφημο.

Ὁ κυρ-Γιώργης ἄρχισε νὰ μονολογεῖ λέξη πρὸς λέξη τί εἶχε πεῖ τότε καὶ ὅταν ἔφτασε στὴν φράση «εἶναι μιὰ τρελὴ κοπέλα», ὅπως εἶχε περιγράψει στὸ γιό του, σταμάτησε.

«Τὴν εἶπα τρελή», ὁμολόγησε.

«Τὸ γνωρίζω», ἀπάντησε ὁ Κολιό-Ἀγάπης, «ἀλλὰ δὲν πειράζει. Ἡ Ἁγία Μαρίνα μου ἐμφανίστηκε καὶ μοῦ εἶπε νὰ σοῦ μεταφέρω ὅτι ἐσὺ θὰ πρωτοστατήσεις γιὰ νὰ ξαναχτιστεῖ ὁ νέος Ἱερὸς Ναός της. Τὸ ἕνα κλίτος, πρὸς τὴ θάλασσα (τὸ νότιο δηλαδὴ) θὰ ἀφιερωθεῖ στὸν Ἅγιο Νικόλαο, καὶ τὸ ἄλλο (τὸ βόρειο) θὰ ἀφιερωθεῖ στὴν Τιμία Ζώνη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Παναγιᾶς μας. Ἡ περιοχὴ θὰ ξαναγίνει πολιτεία καὶ θὰ φτιαχτεῖ παραθαλάσσιος μεγάλος κεντρικὸς δρόμος ἀπὸ ὅπου θὰ ἔρχονται χιλιάδες προσκυνητές». Ὅπως πράγματι συμβαίνει σήμερα.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμή, ὁ κυρ- Γιώργης ἔθεσε σκοπὸ τῆς ζωῆς του νὰ ἀνεγείρει τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Μαρίνας. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἦταν πολὺ δύσκολο ὡς ἰδιώτης νὰ βγάλει ἄδεια ἀνεγέρσεως Ἱεροῦ Ναοῦ. Ρώτησε λοιπὸν ἕναν ἀνιψιό του ἀρχαιολόγο, ὀνόματι Νικόλαο Κοτζιά, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν συμβούλεψε νὰ ἔρθει σὲ ἐπαφὴ καὶ νὰ συνεργαστεῖ μὲ κάποιο Νομικὸ Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, γιὰ νὰ καταφέρει νὰ βγάλει ἄδεια.

Ἡ Ἐκκλησία ἐγκαινιάστηκε τὸ 1947 ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος Ἰάκωβο (Βαβανάτσο).

Ἀργότερα γύρω στὸ 1954-55, ἔγινε ἡ παραλιακὴ Λεωφόρος Ἀθηνῶν – Σουνίου, ἡ ὁποία περνάει ἀκριβῶς μπροστὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ εἶναι μέχρι σήμερα ὁ κεντρικὸς δρόμος προσέλευσης χιλιάδων προσκυνητῶν.

Μὲ τὴν πάροδο δὲ τοῦ χρόνου ἡ περιοχὴ ἀναβαθμίστηκε καὶ ἄρχισε νὰ κατοικεῖται ὁλοένα καὶ ἀπὸ περισσότερους κατοίκους, καὶ ἔτσι ἐπαληθεύτηκαν τὰ προφητικὰ λόγια του Κολιό-Ἀγάπη ἀπὸ τὸ Μαρκόπουλο Μεσογείων.

Μὲ τὴν προσωπικὴ μέριμνα καὶ τὸ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον τοῦ πρώτου Ποιμενάρχη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ἀγαθονίκου (Φιλιππότη), τὸ Ἱερὸ Προσκύνημα ἀνεγέρθηκε.

Σστὶς 23 Ἰουνίου τοῦ 1985 ἐγκαινιάσθηκε ὁ νέος μεγάλος Ἱερὸς Ναὸς ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Ἀγαθόνικο, ὅπως ἐπίσης καὶ ἕνα ἐξωτερικὸ ὑπόγειο παρεκκλήσιο ἀφιερωμένο στοὺς Ἁγίους Κυπριανὸ καὶ Ἰουστίνη.